ការលះបង់ទាំងអស់
បុរសពីរនាក់ ដែលគេបាននឹកចាំថា បានបម្រើអ្នកដទៃ ថ្វាយព្រះយេស៊ូវ បានបោះបង់អាជីពរបស់ខ្លួន នៅក្នុងវិស័យសិល្បៈដើម្បីប្តេជ្ញាចិត្តធ្វើកិច្ចការដែលពួកគេជឿថា ព្រះបានត្រាស់ហៅពួកគេ។ លោកចេមស៍ អូ ហ្វ្រាស័រ(James O. Fraser ឆ្នាំ ១៨៨៦-១៨៣៨) បានសម្រេចចិត្តឈប់ដេញតាមអាជីពជាអ្នកលេងព្យាណូក្នុងសាលមហោស្រព ក្នុងប្រទេសអង់គ្លេស ដើម្បីទៅបម្រើប្រជាជនលីស៊ូ ក្នុងប្រទេសចិន។ ចំណែកឯលោកយុដសិន វ៉ាន ដឺវែនធ័រ(Judson Van DeVenter ឆ្នាំ១៨៥៥ ដល់ ១៩៣៩) ដែលជាជនជាតិអាមេរិកវិញ បានសម្រេចចិត្តធ្វើជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អ ជាជាងដេញតាមអាជីពជាសិល្បៈករ។ ក្រោយមក គាត់ក៏បានសរសេរថា គាត់បានលះបង់ទាំងអស់។
អាជីពក្នុងវិស័យសិល្បៈ ជាការត្រាស់ហៅដ៏ល្អឥតខ្ចោះសម្រាប់មនុស្សជាច្រើន ប៉ុន្តែ បុរសទាំងពីរនាក់នេះបានជឿថា ព្រះបានត្រាស់ហៅពួកគេ ឲ្យលះបង់អាជីពដែលខ្លួនស្រឡាញ់ ដើម្បីបម្រើព្រះអង្គ។ ពួកគេប្រហែលជាបានទទួលការបណ្តាលចិត្ត ពីរឿងដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់បុរសដែលជាអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកមានវ័យក្មេងម្នាក់ ឲ្យលះបង់ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ខ្លួន ដើម្បីដើរតាមព្រះអង្គ(ម៉ាកុស ១០:១៧-២៥)។ ពេលនោះលោកពេត្រុសក៏បាននិយាយថា “យើងខ្ញុំបានលះចោលទាំងអស់មកតាមទ្រង់ហើយ” (ខ.២៨)។ ព្រះយេស៊ូវបានធានាគាត់ថា ព្រះទ្រង់នឹងប្រទានពរ ១ជា១រយ ដល់អ្នកដើរតាមព្រះអង្គ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន និងអស់កល្បជានិច្ច(ខ.៣០)។ តែទ្រង់នឹងប្រទាន ស្របតាមប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “នឹងមានមនុស្សមុនទៅជាក្រោយជាច្រើន ហើយមនុស្សក្រោយទៅជាមុនវិញ”(ខ.៣១)។
ទោះព្រះទ្រង់បានដាក់យើងនៅកន្លែងណាក៏ដោយ…
ក្នុងជម្រៅនៃចិត្តដែលជ្រៅបំផុត
លោកវិចទ័រ យូហ្គូ(Victor Hugo ឆ្នាំ១៨០២-១៨៨៥) ជាកវីកំណាព្យ និងអ្នកនិពន្ធរឿងប្រលោមលោក ក្នុងអំឡុងសម័យដែលមានភាពចលាចលផ្នែកសង្គម និងនយោបាយ ក្នុងប្រទេសបារាំង កាលពីសតវត្សរ៍ទី១៩។ គាត់ប្រហែលជាមានឈ្មោះល្បី ភាគច្រើន ដោយសាររឿងប្រលោមលោកដែលគាត់បាននិពន្ធ មានចំណងជើងថា ទុក្ខវេទនា ។ ប្រហែល១សតវត្សរ៍ក្រោយមក គេក៏បានផលិតខ្សែវីដេអូចម្រៀង ដោយផ្អែកទៅលើរឿងប្រលោមលោកនេះ ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមផលិតកម្មដែលមានប្រជាប្រិយភាពបំផុត ក្នុងជំនាន់របស់យើង។ នេះមិនមែនជារឿងដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលឡើយ។ លោកយូហ្គូធ្លាប់បាននិយាយថា “តន្រ្តីបង្ហាញចេញនូវអ្វីដែលគេមិនអាចនិយាយចេញ តែមិនអាចបិទមាត់ មិនឲ្យនិយាយបាន”។
អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរទំនុកដំកើងក៏បានយល់ស្របមតិគាត់ផងដែរ។ បទចម្រៀង និងសេចក្តីអធិស្ឋានក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានផ្តល់ឲ្យយើងនូវការឆ្លុះបញ្ចាំងដ៏ស្មោះត្រង់ អំពីជីវិត និងការឈឺចាប់ដែលមិនអាចជៀសរួច។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើងក៏បានប៉ះពាល់ចិត្តយើង ត្រង់ចំណុចដែលជ្រៅបំផុត ដែលយើងពិបាកចូលទៅដល់ដោយខ្លួនឯង។ ឧទាហរណ៍ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៦:៦ ស្តេចដាវីឌបានពោលទំនួញថា “ទូលបង្គំអស់កំឡាំង ដោយថ្ងូរ ដំណេកទូលបង្គំត្រូវទទឹកជោកទាល់ភ្លឺ ទឹកភ្នែកទូលបង្គំហូរស្រោចដាបគ្រែ”។
ការឆ្លុះបញ្ចាំងដ៏ស្មោះត្រង់ នៅក្នុងបទចម្រៀង ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរទំនុកដំកើង គឺបានផ្តល់ឲ្យយើងនូវការលើកទឹកចិត្តដ៏អស្ចារ្យ។ ការនេះបានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យថ្វាយការភ័យខ្លាចរបស់យើងដល់ព្រះ ដែលបានស្វាគមន៍យើង ចូលទៅក្នុងព្រះវត្តមាននៃការកម្សាន្តចិត្ត និងជំនួយរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គឱបយើង ដោយយល់ចិត្តយើង ដោយព្រះទ័យស្មោះត្រង់។
តន្រ្តីអាចជួយឲ្យយើងបង្ហាញចេញនូវអារម្មណ៍ ដែលយើងពិបាកបង្ហាញចេញមក ដោយពាក្យសម្តី ប៉ុន្តែ ទោះយើងបង្ហាញចេញមក ដោយការច្រៀង ការអធិស្ឋាន ឬការទួញយំដោយស្ងាត់ស្ងៀមក្តី…
ជំនួយសម្រាប់ឪពុកម្តាយ ដែលកូនមានបញ្ហាក្នុងការសិក្សា
ដោយសារឪពុកម្តាយជំរុញឲ្យកូនខិតខំរៀនច្រើនពេក ក្មេងៗជាច្រើនមានពេលតិចតួច សម្រាប់លេង ឬសម្រាក។ ពួកគេក្រចូលគេង មានកិច្ចការសាលាច្រើនពេក និងកិច្ចការបន្ថែមទៀត ដែលឪពុកម្តាយពួកគេបានដាក់ឲ្យធ្វើ។ ប៉ុន្តែ ឪពុកម្តាយជាច្រើនបាននិយាយថា ពួកគេកំពុងតែឲ្យកូនរៀនច្រើនយ៉ាងនេះ គឺដោយសារកូនរបស់ពួកគេ កំពុងតែចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងបរិយ៉ាកាសប្រកួតប្រជែងខ្លាំង។ តើពួកគេត្រូវមានការខិតខំខ្លាំងយ៉ាងនេះឬ? ក្នុងនាមជាឪពុកម្តាយដែលជាគ្រីស្ទបរិស័ទ តើព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងធ្វើដូចម្តេច ចំពោះការសិក្សារបស់កូន? ដើម្បីស្វែងយល់បន្ថែម សូមទាញយកសៀវភៅនេះ ដោយឥតគិតថ្លៃ។
រត់ទៅប្រាប់ដំណឹងល្អ
ការរត់ប្រណាំងម៉ារ៉ាតុនសព្វថ្ងៃនេះ គឺមានប្រភពមកពីប្រវត្តិរបស់អ្នកនាំសារជនជាតិក្រិកម្នាក់ ឈ្មោះ ផាយឌីភីឌីស(Pheidippides)។ មានរឿងព្រេងមួយបានដំណាលថា នៅឆ្នាំ៤៩០ មុនគ្រីស្ទសករាជ គាត់បានរត់ចម្ងាយ៤០គីឡូម៉ែត្រ ពីក្រុងម៉ារ៉ាតុន ទៅទីក្រុងអាថែន ដើម្បីប្រកាស់ថា នគរក្រិកបានប្រយុទ្ធឈ្នះចក្រភពពើរស៊ី ដែលជាពួកឈ្លានពានដ៏ខ្លាំងពូកែ។ សព្វថ្ងៃនេះ គេចូលរួមការរត់ប្រណាំងម៉ារ៉ាតុន ដើម្បីសម្រេចជោគជ័យ និងបំពេញបំណងផ្ទាល់ខ្លួន ប៉ុន្តែ លោកផាយឌីភីឌីស មានគោលបំណងធំជាងនេះទៀត។ គ្រប់ជំហានដែលគាត់ឈានទៅមុខ នៅក្នុងការរត់នោះ គឺដើម្បីផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ ដ៏រីករាយ ដល់ជនរួមជាតិរបស់គាត់។
ប្រហែល៥រយឆ្នាំក្រោយមក មានស្រ្តីពីរនាក់ក៏បានរត់ ដើម្បីនាំដំណឹងល្អទៅប្រាប់គេ គឺដំណឹងដែលសំខាន់ជាងគេ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តមនុស្សជាតិ។ នាងម៉ារា និងនាងម៉ារាម្នាក់ទៀត មកពីស្រុកម៉ាក់ដាឡា បានមកដល់ផ្នូរ ដែលព្រះសពព្រះយេស៊ូវត្រូវបានគេបញ្ចុះ ហើយក៏បានឃើញផ្នូរនោះនៅទទេ។ ទេវតាបានប្រាប់ពួកគេថា ព្រះយេស៊ូវ “មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញហើយ” ហើយក៏បាន “ប្រញាប់រត់ទៅប្រាប់ពួកសាវ័ករបស់ព្រះអង្គ”(ម៉ាថាយ ២៨:៧)។ ស្ត្រី២នាក់នោះ ក៏ដើរចេញពីផ្នូរជាប្រញាប់ទាំងភ័យ ហើយមានសេចក្តីអំណរជាខ្លាំងផង ក៏រត់ទៅប្រាប់ដល់ពួកសិស្សទ្រង់(ខ.៨)។
សូមយើងមានក្តីអំណរដ៏ពោរពេញ ចំពោះការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវផងដែរ ហើយសូមឲ្យការនេះបានបណ្តាលចិត្តយើង ឲ្យផ្សាយដំណឹងល្អដល់អ្នកដទៃ។ យើងប្រហែលមិនចាំបាច់ត្រូវ “រត់” ទៅណាឆ្ងាយឡើយ តែយើងអាចផ្សាយដំណឹងល្អដល់អ្នកជិតខាង អំពីព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើង។ ព្រះអង្គបានឈ្នះសេចក្តីស្លាប់ ក្នុងសង្រ្គាមខាងវិញ្ញាណ ដើម្បីឲ្យយើងអាចរស់នៅ ដោយជ័យជម្នះជាមួយព្រះអង្គជារៀងរហូត។—Kirsten Holmberg
លះបង់ត្រីតូច ដើម្បីចាប់ត្រីធំ
អស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ដែលប្តីប្រពន្ធជនជាតិអង់គ្លេសមួយគូ ដែលកំពុងរស់នៅតំបន់អាហ្រ្វិកខាងលិច មានទំនាក់ទំនងដ៏រឹងមាំជាមួយបុរសម្នាក់ ក្នុងក្រុងដែលពួកគេរស់នៅ ហើយក៏បានចែកចាយ អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវ និងរឿងអំពីសេចក្តីសង្រ្គោះដល់គាត់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មិត្តភក្តិម្នាក់នេះមានការស្ទាក់ស្ទើរ នៅក្នុងការបោះបង់ចោលភាពស្មោះស្ម័គ្រ ចំពោះសាសនារបស់ជនជាតិគាត់ ទោះគាត់បានទទួលស្គាល់ថា សេចក្តីជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ ជាសេចក្តីពិត ដែលធំប្រសើរជាងក៏ដោយ។ គាត់ក៏មានការបារម្ភខ្លាចបាត់បង់ប្រាក់ចំណូល ព្រោះគាត់ជាអ្នកដឹកនាំម្នាក់ របស់សាសនានោះ ហើយពឹងផ្អែកលើប្រាក់ឧបត្ថម្ភពីអ្នកកាន់សាសនានោះ។ គាត់ក៏ខ្លាចបាត់បង់កត្តិយស ក្នុងសហគមន៍របស់គាត់។
គាត់ក៏បានពន្យល់ដោយចិត្តក្រៀមក្រំថា គាត់ប្រៀបដូចជាអ្នកនេសាទត្រីម្នាក់ ដែលរាវចាប់ត្រីក្នុងទឹកអូរ។ គាត់ចាប់បានត្រីតូចមួយ តែមានត្រីធំជាងបានហែលមកក្បែរគាត់។ ដើម្បីចាប់ត្រីធំជាង គាត់ត្រូវតែព្រលែងត្រីដែលតូចជាង។
បុរសអ្នកមានម្នាក់ ដែលមានចែងក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយ ជំពូក ១៩ ក៏មានបញ្ហាស្រដៀងនេះផងដែរ។ ពេលដែលគាត់បានចូលមកក្បែរព្រះយេស៊ូវ គាត់ក៏បានទូលសួរព្រះអង្គថា “លោកគ្រូល្អអើយ តើត្រូវឲ្យខ្ញុំធ្វើការល្អអ្វី ឲ្យបានជីវិតរស់នៅអស់កល្បជានិច្ច?”(ខ.១៦)។ គាត់ហាក់ដូចជាសួរដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ប៉ុន្តែ គាត់មិនចង់ថ្វាយជីវិតគាត់ទាំងស្រុង ដាច់ដល់ព្រះយេស៊ូវទេ។ គាត់មិនគ្រាន់តែជាអ្នកមានទ្រព្យស្តុកស្តម្ភប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងមានមោទនៈភាពចំពោះខ្លួនឯង ដែលជាអ្នកកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យ។ គាត់ចង់មានជីវិតអស់កល្ប តែគាត់នៅតែស្រឡាញ់អ្វីផ្សេងខ្លាំងជាង ហើយក៏បានបដិសេធន៍ព្រះបន្ទូលព្រះគ្រីស្ទ។ ពេលណាយើងបន្ទាបខ្លួនថ្វាយជីវិតដល់ព្រះយេស៊ូវ ហើយទទួលយកអំណោយនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ ដោយឥតគិតថ្លៃ នោះព្រះអង្គត្រាស់ហៅយើងថា “ចូរមកតាមខ្ញុំ”(ខ.២១)។—Cindy Hess Kasper
យើងអាចដឹងថា ព្រះអង្គគង់នៅក្បែរ
មានពេលមួយចៅប្រុសរបស់ខ្ញុំអាយុ៤ឆ្នាំ បានប្រាប់ជីដូនរបស់គាត់ ឈ្មោះខារី(Cari)ថា គាត់ដឹងថា ព្រះកំពុងតែគង់នៅកន្លែងណា។ ជីដូនគាត់ក៏បានសួរគាត់ថា តើព្រះអង្គគង់នៅកន្លែងណា? គាត់ក៏បានឆ្លើយថា ទ្រង់កំពុងមានព្រះជន្មគង់នៅ ក្នុងព្រៃក្បែរផ្ទះយើង។ ពេលដែលខារីប្រាប់ខ្ញុំអំពីការសន្ទនានេះ នាងឆ្ងល់ថា តើមានអ្វីជំរុញឲ្យចៅប្រុសគាត់មានការគិតដូចនេះ។ ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយតបថា “ខ្ញុំដឹង។ កាលយើងដើរលេង ក្នុងព្រៃក្នុងអំឡុងពេលគាត់មកលេងយើងកាលលើកមុន ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ថា យើងមិនអាចមើលព្រះឃើញ តែយើងអាចឃើញការអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើ”។ ពេលដែលយើងដើរកាត់កន្លែងដែលមានខ្សាច់ច្រើន នៅជាប់មាត់ស្ទឹង ខ្ញុំក៏បានសួរគាត់ថា “ចៅមើលឃើញស្នាមជើងរបស់តាទេ? សត្វ និងដើមឈើ ហើយនិងស្ទឹង គឺប្រៀបបានស្នាមជើងរបស់ព្រះ។ យើងដឹងថា ព្រះអង្គក៏គង់នៅទីនេះផងដែរ ដោយសារយើងអាចមើលឃើញអ្វីៗដែលទ្រង់បានបង្កើត។”
អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក ១០៥ ក៏បានចង្អុលបង្ហាញភស្តុតាងនៃការបង្កើតរបស់ព្រះ ដោយលាន់មាត់ថា “”ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ អស់ទាំងស្នាដៃរបស់ទ្រង់មាន ច្រើនប្រការណាស់ហ្ន៎ ទ្រង់បានធ្វើទាំងអស់ដោយប្រាជ្ញា ផែនដីបានពេញដោយរបស់ដែលទ្រង់បង្កើត”(ខ.២៤)។ ក្នុងព្រះគម្ពីរដើមជាភាសាហេព្រើរ ពាក្យ “ប្រាជ្ញា” ត្រូវបានប្រើជាញឹកញាប់ ដើម្បីពិពណ៌នា អំពីស្នាដៃបង្កើតដ៏ប៉ិនប្រសប់។ ស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះក្នុងធម្មជាតិប្រកាស់ អំពីព្រះវត្តមានរបស់ព្រះអង្គ ហើយធ្វើឲ្យយើងចង់សរសើរដំកើងព្រះអង្គ។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១០៤ បានចាប់ផ្តើម និងបញ្ចប់ទៅវិញ ដោយពាក្យថា “ចូរសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ា”(ខ.១,៣៥)។ ស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះអាទិករ ដែលនៅជុំវិញយើង រាប់ចាប់តាំងពីដៃរបស់ទារក រហូតដល់ភ្នែករបស់សត្វឥន្រ្ទី គឺសុទ្ធតែបានប្រាប់យើង…
ជំនឿដ៏រឹងមាំ
ពេលដែលវេជ្ជបណ្ឌិតបានពិនិត្យសុខភាពកូនប្រុសដំបូងរបស់អ្នកស្រីឌីអាននេ បូកូ ឃីម(Diane Dokko Kim) រកឃើញថា កូននោះមានជម្ងឺអូទីហ្សិម គាត់ និងស្វាមីរបស់គាត់ក៏បានសោកសង្រេង ដោយត្រូវប្រឈមមុខនឹងការថែរក្សាកូនដែលពិការផ្លូវបញ្ញាអស់មួយជីវិត។ ក្នុងសៀវភៅដែលគាត់និពន្ធមានចំណងជើងថា ជំនឿដ៏រឹងមាំ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា គាត់មានការពិបាក នៅក្នុងការផ្លាស់ប្តូរក្តីស្រមៃ និងការរំពឹងចង់បាន សម្រាប់អនាគតរបស់កូនប្រុសជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែ តាមរយៈដំណើរការដ៏ឈឺចាប់នេះ ពួកគេក៏បានដឹងថា ព្រះទ្រង់អាចគ្រប់គ្រងកំហឹង ការសង្ស័យ និងការភ័យខ្លាចរបស់ពួកគេ។ សព្វថ្ងៃនេះ ខណៈពេលដែលកូនប្រុសរបស់ពួកគេកំពុងតែឈានទៅរកភាពពេញវ័យ អ្នកស្រីឌីអាននេ ក៏បានប្រើបទពិសោធន៍របស់គាត់ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តឪពុកម្តាយដទៃទៀត ដែលមានកូនពិការ។ គាត់ក៏បានប្រាប់គេ អំពីព្រះបន្ទូលសន្យាដ៏ស្ថិតស្ថេរ អំណាចដែលគ្មានដែនកំណត់ និងភាពស្មោះត្រង់ដែលពេញដោយក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ។ គាត់បានលើកទឹកចិត្តគេថា ព្រះអង្គបានអនុញ្ញាតឲ្យយើងសោកសង្រេង ពេលណាក្តីស្រមៃ ការរំពឹងចង់បាន ឬផ្លូវនៃជីវិតយើងរលាយបាត់បង់។
ក្នុងបទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក២៦ ហោរាអេសាយបានប្រកាសថា រាស្រ្តរបស់ព្រះអាចទុកចិត្តព្រះអម្ចាស់ជារៀងរហូត ព្រោះ “ព្រះទ្រង់ជាថ្មដាដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច”(ខ.៤)។ ព្រះអង្គអាចទ្រទ្រង់យើង ដោយសន្តិភាពដ៏អស្ចារ្យ ក្នុងស្ថានភាពនីមួយៗ(ខ.១២)។ ពេលណាយើងផ្តោតទៅលើចរិយាសម្បត្តិដ៏ស្ថិតស្ថេររបស់ព្រះអង្គ ហើយស្រែករកព្រះអង្គ ក្នុងអំឡុងពេលដែលមានបញ្ហា យើងនឹងមានក្តីសង្ឃឹមឡើងវិញ(ខ.១៥)។
ពេលណាយើងជួបការបាត់បង់ ការខកចិត្ត ឬស្ថានភាពដ៏ពិបាក ព្រះទ្រង់អញ្ជើញយើង ឲ្យទូលថ្វាយព្រះអង្គ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់។ ព្រះអង្គអាចគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍របស់យើងដែលតែងតែប្រែប្រួល និងឆ្លើយតបសំណួររបស់យើង។ ព្រះអង្គនៅតែគង់នៅជាមួយយើង…
ជាប់សាច់ឈាមនឹងសាសន៍សាំម៉ារី
នៅក្នុងការជជែក នៅទីក្រុងហ្សាកាតា អំពីដើមកំណើតរបស់ជនជាតិឥណ្ឌូនេស៊ី អ្នកនយោបាយម្នាក់បានចែកចាយថា ការធ្វើតេស្តDNA បានផ្តល់ឲ្យលទ្ធផលដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមួយថា គាត់មានជាប់ខ្សែលោហិតរបស់សាសន៍សាំម៉ារី។ គាត់ថា គាត់មានមោទនភាពចំពោះកេរដំណែលនេះ ព្រោះសម្រាប់ខ្លួនគាត់ផ្ទាល់ រឿងសាសន៍សាំម៉ារីចិត្តល្អ ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប គឺបាននិយាយអំពីគំរូនៃអំពើសប្បុរសធម៌ ដែលគ្មានលក្ខខ័ណ្ឌ។
ប៉ុន្តែ ក្រុមមនុស្សដំបូងដែលបានស្តាប់រឿងសាសន៍សាំម៉ារីចិត្តល្អ ប្រហែលមិនមានអារម្មណ៍ល្អដូចគាត់ទេ។ សាសន៍យូដាបានរើសអើងសាសន៍សាំម៉ារី ដោយសារសាសន៍សាំម៉ារីជាប់សាច់ឈាមជាមួយសាសន៍ដទៃ ហើយទទួលយកសាសនាដែលថ្វាយបង្គំរូបព្រះ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលជាពាក្យប្រៀបប្រដូច ដើម្បីប្រាប់គេថា អ្នកជិតខាងជានរណា ហើយព្រះអង្គក៏បានធ្វើឲ្យសាសន៍សាំម៉ារីនោះក្លាយជាវីវរៈបុរស(លូកា ១០:៣០-៣៧)។ ពេលដែលជនជាតិយូដាម្នាក់ត្រូវចោរប្លន់វាយធ្វើបាប ដេកដួលនៅលើដី ជនរួមជាតិគាត់ពីរនាក់បានសម្រេចចិត្តដើរបង្ហួសគាត់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មានសាសន៍សាំម៉ារីម្នាក់បាន “ឃើញគាត់ ហើយក៏មានចិត្តអាណិតគាត់”(ខ.៣៣)។ គាត់ក៏បាននាំបុរសដែលរងរបួសនោះ ទៅព្យាបាលរបួស មុនពេលគាត់ចាកចេញទៅបន្តការងាររបស់គាត់។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា អ្នកជិតខាងល្អ គឺជាអ្នកដែលមើលឃើញតម្រូវការយើង ហើយបំពេញតម្រូវការនោះ។
ក្នុងសង្គមយើងសព្វថ្ងៃ មនុស្សមានការជាប់រវល់ខ្លាំងនឹងកិច្ចការផ្ទាល់ខ្លួន ហើយក៏ងាយនឹងភ្លេចបង្ហាញចេញនូវចិត្តសប្បុរស។ យើងប្រហែលមិនមានជាប់សាច់ឈាមនឹងសាសន៍សាំម៉ារីនោះទេ តែក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះ ពេលខ្លះ យើងអាចទុកការរវល់ចោលសិន ដើម្បីជួយយកអសារអ្នកជិតខាងយើង ដែលកំពុងតែមានតម្រូវការ។—Dwiyanto Fadjaray
មនុស្សអស្ចារ្យ ដែលមិនអស្ចារ្យ
នៅក្នុងខ្សែភាពយន្ត មនុស្សដ៏អស្ចារ្យ នៅនគរអូហ្ស ដូរ៉ូស៊ី(Dorothy) ទីងមោង និងមនុស្សស័ង្កសី ហើយនិងសត្វតោកំសាក ក៏បានវិលត្រឡប់មកនគរអូហ្សវិញ ជាមួយនឹងអំបោស ដែលផ្តល់អំណាចឲ្យមេធ្មប់កំណាច នៅតំបន់ខាងលិច។ មនុស្សដ៏អស្ចារ្យក៏បានសន្យាថា ជាថ្នូរនឹងអំបោសដែលពួកគេបានយកមកឲ្យគាត់ គាត់នឹងឲ្យដូរ៉ូស៊ីមានមធ្យោបាយត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ហើយគាត់ឲ្យទីងមោងមានខួរក្បាល និងឲ្យមនុស្សស័ង្កសីមានបេះដូង រួចឲ្យសត្វតោកំសាក មានចិត្តក្លាហាន។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនទាន់ធ្វើភ្លាមៗទេ ហើយក៏បានប្រាប់ពួកគេឲ្យត្រឡប់មកវិញ នៅថ្ងៃបន្ទាប់។
ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងតែអង្វរមនុស្សអស្ចារ្យនោះ ឆ្កែរបស់ដូរ៉ូស៊ីឈ្មោះតូតូ ក៏បានបើកវាំងនន នៅពីក្រោយខ្នងមនុស្សអស្ចារ្យនោះ ដើម្បីបង្ហាញថា គាត់មិនមែនជាមនុស្សអស្ចារ្យនោះទេ តែគ្រាន់តែជាមនុស្សដែលមានការភ័យខ្លាច មកពីនគរនេប្រាស្កា។
គេថា លោក អ៊ែល ហ្វ្រែង បួម(L. Frank Baum) ដែលជាអ្នកនិពន្ធរឿងនេះ មានបញ្ហាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយ ជាមួយព្រះ ព្រោះគាត់ចង់ប្រាប់អ្នកអានរបស់គាត់ថា មានតែយើងទេ ដែលមានអំណាចដោះស្រាយបញ្ហាខ្លួនឯងបាន។
ផ្ទុយទៅវិញ សាវ័កយ៉ូហាន បានបើកវាំងនន ដើម្បីបង្ហាញព្រះមួយអង្គដែលពិតជាអស្ចារ្យ។ គាត់ថា “ឃើញមានបល្ល័ង្ក១ ដាក់នៅលើស្ថានសួគ៌ ក៏មាន១អង្គគង់នៅលើបល្ល័ង្កនោះ …ខាងមុខបល្ល័ង្កនោះ មានសមុទ្រកែវ ដូចជាកែវចរណៃ”(វិវរណៈ ៤:២,៦)។ ទោះយើងមានបញ្ហាច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅលើផែនដីនេះ(ជំពូក ២-៣) ព្រះទ្រង់មិនដែលមានការភ័យខ្លាច ដោយមិនធ្វើអ្វីមួយនោះឡើយ។…
ខ្លាំងពូកែ
សាយប៊ី(Saybie) គឺជាទារក ដែលបានកើតមិនគ្រប់ខែ ដោយនាងបានចាប់កំណើតនៅសប្តាហ៍ទី២៣ ដោយមានទម្ងន់តែ ២ខាំកន្លះប៉ុណ្ណោះ។ ក្រុមគ្រូពេទ្យមិនសង្ឃឹមថា សាយប៊ីនឹងអាចរស់បានយូរឡើយ ហើយក៏បានប្រាប់ឪពុកម្តាយរបស់នាងថា ពួកគេអាចចំណាយពេលជាមួយនាង បានតែ១ម៉ោងប៉ុណ្ណោះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សាយប៊ីមិនបានបោះបង់ការតស៊ូឡើយ។ គេបានដាក់កាតពណ៌ផ្កាឈូកមួយសន្លឹក នៅក្បែរគ្រែរបស់គាត់ ដែលមានអក្សរសរសេរពីលើថា “តូចល្អិតតែខ្លាំងពូកែ”។ បន្ទាប់ពីបានស្នាក់នៅមន្ទីរពេទ្យបាន៥ខែ សាយប៊ីក៏បានវិលត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ក្នុងនាមជាទារកមានទម្ងន់២.២ គីឡូក្រាម។ នេះជាការអស្ចារ្យណាស់ដែលនាងអាចចេញពីមន្ទីរពេទ្យដោយមានសុខភាពល្អ។ នាងក៏បានបំបែកឯកកត្តកម្មពិភពលោក ក្នុងនាមជាទារកតូចល្អិតបំផុត ដែលអាចមានជីវិតរស់។
យើងអាចមានការលើកទឹកចិត្តណាស់ ពេលដែលយើងបានស្តាប់រឿងរបស់អ្នកដែលបានឆ្លងកាត់ការលំបាក ដែលអ្នកដទៃគិតថា គ្មាននរណាអាចឆ្លងកាត់បាន។ ព្រះគម្ពីរក៏បានចែងអំពីរឿងដូចនេះផងដែរ។ ដាវីឌគឺជាក្មេងគង្វាលចៀម ដែលបានស្ម័គ្រចិត្តទៅប្រកួតជាមួយកូលីយ៉ាត ជាអ្នកចម្បាំងមាឌយក្ស ដែលបានប្រមាថព្រះ ហើយបានគំរាមកំហែងប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល។ ស្តេចសូលគិតថា ដាវីឌកំពុងតែធ្វើរឿងដែលគួរឲ្យអស់សំណើចបានជាទ្រង់មានបន្ទូលថា “ឯងនឹងចេញទៅតយុទ្ធនឹងសាសន៍ភីលីស្ទីននោះមិនបានទេ ដ្បិតឯងនៅក្មេងណាស់ ឯគេជាមនុស្សស្ទាត់ចំបាំងតាំងតែពីក្មេងមកហើយ”(១សាំយ៉ូអែល ១៧:៣៣)។ ហើយពេលដែលកុមារដាវីឌបោះជំហាន ចូលទៅក្នុងសមរភូមិ កូលីយ៉ាត “ឃើញដាវីឌ នោះក៏តាំងចិត្តមើលងាយ ដោយព្រោះដាវីឌនៅក្មេង”(៤២)។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ដាវីឌមិនបានបោះជំហាន ចូលទៅក្នុងការប្រយុទ្ធតែម្នាក់ឯងឡើយ។ គាត់បានមក “ដោយនូវព្រះនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ គឺជាព្រះនៃពួកពលសាសន៍អ៊ីស្រាអែល”(ខ.៤៥)។ ហើយនៅទីបញ្ចប់ ដាវីឌក៏បានប្រយុទ្ធឈ្នះ ហើយកូលីយ៉ាតក៏បានស្លាប់។
ទោះបញ្ហាយើងធំប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ពេលណាព្រះទ្រង់គង់នៅជាមួយយើង នោះគ្មានអ្វីដែលយើងចាំបាច់ត្រូវភ័យខ្លាចនោះទេ។ ដោយពឹងអាចកម្លាំងទ្រង់…